Jolanda Breman en Steiny Vos zijn de goudsmeden achter Sus. In hun atelier in de Hardebollenstraat maken ze inmiddels 6,5 jaar sieraden voor hun eigen Sus-collectie. Ze werken graag met kleurrijke edelstenen die ze in gouden en zilveren sieraden zetten. Die trekken, tentoongesteld in vitrines, regelmatig de aandacht van voorbijgangers. Met hun neuzen tegen het glas gedrukt gluren die dan ook naar binnen om de Utrechtse sieraden beter te kunnen bekijken. DUIC ging langs en bekeek het werk van Jolanda en Steiny van nog een stukje dichterbij.

Tijdens een etentje in een sushirestaurant, ontstond het idee om hun zaak ‘Sus’ te noemen. En toen Steiny 6,5 jaar geleden binnenstapte bij Hardebollenstraat 8 om te vragen hoe je nou aan zo’n pandje komt ging het snel. Het pand was van de gemeente en er was nog één andere geïnteresseerde. Jolanda en Steiny hadden een uur bedenktijd. “Ogen dicht en go”, zegt Jolanda. En die beslissing heeft goed uitgepakt. “Het is hier echt een buurtje. Iedereen leeft met elkaar mee.”

Sus begon toen het nog niet duidelijk was wat er met de straat zou gebeuren. De straat heeft een kleurrijk verleden: in 2013 trok de gemeente de vergunning in van exploitanten van de peeskamers en daarmee kwam er een einde aan prostitutie in de Hardebollenstraat. Er zouden te veel misstanden zijn met prostitutie in de stad. De afgelopen jaren openden allerlei creatieve Utrechtse ondernemers er de deuren. “Verschillende mensen vroegen of we het wel zeker wisten”, zegt Jolanda. “Om sieraden te maken als werk. En ook nog eens op zo’n Hardebollenstraat. Maar er was maar één optie: we gingen dit doen. Punt. Er was geen plan B. Het ging gewoon lukken.”

Tekst loopt door onder de foto

De twee leerden elkaar kennen tijdens hun opleiding tot goudsmid aan de Vakschool in Schoonhoven. Daar ontstond vrijwel meteen een vriendschap. “Ik zag Steiny op de kennismakingsdag”, zegt Jolanda. “Ik dacht: ‘Met jou ga ik een winkel beginnen’. Dat wist zij niet, want ze kende mij nog niet. We kwamen bij elkaar in de klas. Na de herfstvakantie zou Steiny eigenlijk naar een andere klas gaan, maar dat wilde ze toen niet meer. Ik had haar ingepakt”, grapt ze. Sindsdien zijn ze goede vriendinnen. Steiny is zelfs bij Jolanda in de buurt komen wonen.

Toen ze allebei dertig waren, hadden ze een atelier aan de Archimedeslaan in een oud schoolgebouw. Ze werkten allebei vier dagen voor een baas. Een dag in de week gingen ze naar het atelier. “We dachten: ‘Wat gaan we doen? Eén dag per week een beetje knutselen, of echt helemaal zelf doen?’” Ze zijn blij dat ze uiteindelijk de sprong hebben gewaagd en voor zichzelf zijn begonnen.

Tekst loopt door onder de foto

In het lichte, maar knusse pand is plek voor een paar vitrines, een toonbank, maar de meeste ruimte wordt toch wel ingenomen door hun werkbanken. Die liggen bezaaid met allerlei: van soldeerbrander tot hamer. En van tangen tot hier en daar een edelsteen en stukjes goud en zilver in verschillende vormen. Sommige dingen los, dan wordt en op dat moment mee gewerkt, andere keurig in kleine plastic zakjes.

En of Steiny en Jolanda een bepaalde stijl hebben? “We maken gewoon wat in ons hoofd zit en wat eruit moet”, zegt Jolanda. Steiny vult aan: “Of door middel van een gesprek met een klant. Het wisselt wel. We hebben geen strakke, technische, rechte, fabrieksachtige sieraden. Je kan zien dat het handwerk is. We zitten steeds meer op een lijn. Aan het begin maakte je iets heel anders dan nu. Misschien is dat over zes jaar ook weer anders.” Ook werken ze vooral veel met edelstenen en diamanten. En steeds minder met zilver. “Wij zijn eerder geneigd om met een steen te beginnen en daarbij te bedenken wat mooi is om eromheen te maken”, zegt Jolanda.

Tekst loopt door onder de foto

Wat Jolanda betreft blijven de emotionele verhalen haar het meeste bij. Als ze bijvoorbeeld een ring maakt voor de ouders van een overleden kindje, ter nagedachtenis. Verder vinden ze allebei zowel verlovings- als trouwringen “echt heel leuk om te maken”. “Vaak staat er dan een zenuwachtig iemand aan je balie”, zegt Steiny. “Die tot dat moment eigenlijk nog nooit hardop gezegd heeft dat die zijn partner ten huwelijk gaat vragen, behalve misschien tegen een goede vriend.” Voor een van de bruiloften waar ze de ringen voor maakten, werden ze zelfs uitgenodigd voor het feest. “Maar ‘Hoera ik word 50’, of ‘Ik geef mezelf gewoon een ring, want ik ben het waard’ zijn ook heel leuk dingen”, vindt Jolanda. “Of over het algemeen mannen, die hier langskomen, gewoon omdat hun vrouw de allerliefste is.”

Steiny vond het ook heel ‘wijs’ dat ze vijf jaar lang de penningen mochten maken voor het Nederlands Film Festival. “Dat was voor de alternatieve filmprijs (Form van de Regisseurs, red.). We zaten hier nog maar net. Ik vond het wel wijs dat wij dat mochten doen.” En er is nog iets waar ze erg blij van wordt. “Als je net een nieuw ontwerp af hebt, of soms dat het nog niet eens helemaal af is, en je daar zelf dan een beetje verliefd op bent. Dat er dan iemand binnenkomt en eigenlijk net zo verliefd is op dit nieuwe stuk als ikzelf. Dan zie je het al in iemand zijn ogen en dan is het helemaal goed.”

Meld je aan voor onze dagelijkse nieuwsbrief!

De nieuwe editie van de DUIC krant is uit en ligt verspreid door de hele stad. Lees hem hier of haal het op in de stad.

Lees de laatste editie hier »